Beschrijving
De Joodse familie De Vries emigreert in het begin van de achttiende eeuw vanuit Nederland naar Paramaribo. De betovergrootvader van de auteur, Machiel de Vries heeft in de negentiende eeuw een relatie met een tot slaaf gemaakte zwarte vrouw. Zij en hun kinderen worden vrijgekocht, gemanumitteerd, en krijgen de naam De Vries. Deze vrouw, Margaretha Meintje, is de betovergrootmoeder van de auteur.
De grootvader van de auteur is de eerste in de familie die een opleiding buiten Suriname volgt. Zijn zoon keert in de twintigste eeuw terug naar Nederland, terwijl de grote familie De Vries in Suriname blijft wonen. Bij de volkstelling van 1921 wonen er 172 De Vriezen in Suriname. Beroemde familieleden zijn ‘HJ’ van de Firma HJ de Vries en Erwin de Vries, kunstenaar en ontwerper van het Nationaal Monument Slavernijverleden in het Oosterpark in Amsterdam.
De familiegeschiedenis speelt zich af tegen de achtergrond van de geschiedenis van Suriname waarin de slavernij en de hiërarchische samenleving een grote rol spelen. In de negentiende eeuw is de meerderheid van de witte mensen in Paramaribo Joods en in tegenstelling tot de niet-Joodse witte bevolking zijn de Joden generaties lang in Suriname geboren en getogen. Het verhaal van de familie De Vries is exemplarisch voor de geschiedenis van de (Hoogduitse) Joden in Paramaribo.
Over de auteur
René de Vries (1946) werkte drie jaar als arts in Suriname, het geboorteland van zijn vader. Hij was daarna in het LUMC (Leiden) internist en hoogleraar met als aandachtsgebied de erfelijke en immunologische aspecten van infectieziekten en auto-immuunziekten. Hij is een enthousiast cellist en schreef na zijn emeritaat een boek over de eerste vrouw die als cellist optrad met haar Stradivariuscello (Met een cello door Siberië). De laatste jaren heeft hij zichverdiept in de geschiedenis.