Beschrijving
De slaafgemaakten op de zoutpannen op Bonaire leverden een belangrijke bijdrage aan het Nederlandse kolonialisme waarin zout een belangrijk exportartikel was. Het zuivere zongedroogde baai- of zeezout van Bonaire was bij uitstek geschikt voor het inzouten van haring en andere gezouten producten als zuurkool, gerookt vlees of gedroogde stokvis. Zo kon men de zeelui en manschappen voorzien van voldoende
geconserveerd voedsel om de maandenlange zeilhandelsreizen te ondernemen en grote zeeslagen te voeren. Zout was de wind in de zeilen van de internationale scheepvaart.
Bonaire was voor Nederland behalve een straf- en verbanningskolonie een belangrijk verversingsstation en zoutleverancier. Honderden slaafgemaakte Afrikanen moesten er dwangarbeid verrichten op de natuurlijke zoutpannen. Velen kregen lichamelijke klachten van het werken in ‘de witte hel’. De kleine witte hutjes, de bekendste toeristische attractie van Bonaire, wekken ten onrechte de indruk dat de slaafgemaakten redelijk werden behandeld.
Auteurs
Journalist Bòi Antoin spant zich in om de Bonairiaanse cultuur te bewaren en haar (orale) geschiedenis te ontsluiten. Hij is oprichter van het archief FuHiKuBo (Fundashon Históriko Kultural Boneriano) en initiatiefnemers van de website ArchivoBoneiru. Voor zijn verdiensten ontving hij in 2002 een Zilveren Anjer.
Cees Luckhardt is docent geschiedenis & wereldburgerschap. Hij schrijft naast schoolboeken historische artikelen voor het Antilliaans Dagblad en de Boneriano/Extra-Bonaire, de krant van Bòi Antoin. Hij werkte drie jaar als geschiedenisdocent op het eiland en geeft sindsdien lezingen over Bonaire en haar koloniale geschiedenis.